Geloof jij dat?!

 

Hoe vaak krijg je de vraag niet: Geloof jij dat?.... Echt…? En dan komen de oordelen of verwijten, vaak op de meest verontwaardigde en verbazende toon. Vaak heeft men dan wat gelezen dat men niet wil of kan ‘accepteren’, omdat dit niet strookt met het beeld wat men ervan heeft.

 

Communicatie. Iedereen heeft er mee te maken. Welke boodschap (of beeld) wordt er gezonden. Wat wordt er gezegd, maar als raadslid kom ik er steeds meer achter dat ik moet opletten wat er niet wordt gezegd.

 

Hoe vaak gaat het niet mis in de communicatie. Men begrijpt of er is geen begrip voor elkaar. Dit komt, omdat men zich vaak niet (heeft) verdiept in elkaars situatie.

 

Het is daarom een grote verantwoordelijkheid hoe er gecommuniceerd wordt. De tong is een klein lid van het lichaam. Het kan geen mens temmen. Met de tong kunnen wij grote lofprijzingen doen, maar ook de grootste vloeken voortbrengen. Wanneer iemand in woorden niet struikelt is een volmaakt mens. Dat is onmogelijk, want niemand is in dezen volmaakt.

 

Het horen en lezen van tegengestelde meningen is van alle tijden. Het uitvergroten van meningen en standpunten is juist ook wat in de media naar voren wordt gebracht. Denk alleen maar aan het vele nepnieuws of de complottheorieën waar men kennis van kan nemen. Dat doet wat met het vertrouwen van ons als mensen. Wie kunnen we nog vertrouwen? Teveel politici stellen kiezerswinst boven het brengen van de hele waarheid.

 

Juist informatie van de overheid moet zorgvuldig zijn. Ik geloof dat dit veelal gebeurd, want vaak wordt de boodschap bewust gebracht op een manier dat de zender (overheid) in een goed en mooi daglicht stelt. In feite wordt er dan voorgesorteerd op teleurgestelde inwoners met als resultaat dat de inwoners minder vertrouwen in de boodschapper krijgen. Dat raakt aan de geloofwaardigheid en het vertrouwen van de inwoners.

 

Vanaf het Manitobaplein komen geregeld persberichten die de geloofwaardigheid in het geding brengen. Ik noem u twee recente voorbeelden.

 

Het College bracht een persbericht naar buiten over de bouw van het nieuwe zwembad met als titel: “In volle vaart naar een nieuw zwembad”.

En dan lees je mooie teksten over dat de beste manier van voorbereiden wordt gekozen…en wanneer er niks tegen zit, de schop begin 2022 de grond in kan. Hoezo volle vaart? Ik noem dat traag en het vooruitschuiven van problemen.

 

Het tweede voorbeeld gaat over een persbericht met als titel: “Twenterand en de schoolbesturen bereiken overeenstemming over terugvordering brandmeld- en alarminstallaties”. Eerder was al naar buiten gekomen dat schoolbesturen moesten betalen en dat de gemeente juridische stappen zou nemen om de scholen te dwingen om te betalen. Nu is te lezen dat Twenterand hecht aan een goede relatie met de scholen. ‘Joa joa’, hoezo goede relatie? Eerst dreigen en dwingen om de scholen te laten betalen. Maar in feite heeft de gemeente zitten slapen en had men ‘geen poot om op te staan’. Gelukkig is de gemeente hier net op tijd wakker geworden. Dus het spreken van een complexe juridische zaak te voorkomen is onzin.

 

Zorgvuldige en eerlijke communicatie: Dat begint bij jezelf. De overheid zal juist het goede voorbeeld moeten geven.

 

Jan Jonker, SGP Twenterand